Ząb zatrzymany to jedna z niewielu przypadłości stomatologicznych, na którą nie mają wpływu złe nawyki żywieniowe czy brak odpowiedniej higieny jamy ustnej. Schorzenie polega na zatrzymaniu się zęba w kości i może powodować poważne, bardzo bolesne powikłania wymagające ingerencji chirurgicznej. Jakie są zatem przyczyny, objawy oraz tok postępowania w przypadku zatrzymania zęba?
Przyczyny schorzenia
Problem zatrzymania zęba dotyka zazwyczaj zęby trzonowe, a w szczególności tzw. zęby mądrości. Zdecydowanie rzadziej są to kły lub zęby przedtrzonowe, a zatrzymane jedynki i dwójki to przypadki sporadyczne.
Zasadniczo wyróżnia się kilka przyczyn zatrzymania zęba, wśród których warto wymienić:
- podłoże genetyczne,
- znaczny niedobór witamin,
- zmiany hormonalne,
- zbyt ścisłe ułożenie zębów,
- urazy szczęki,
- stosowanie nieodpowiednich metod leczenia zębów w przeszłości,
- blokowanie wyrzynania się stałych zębów przez długo utrzymujące się w szczęce zęby mleczne.
Podstawowe objawy
Najtrudniejsze do dostrzeżenia jest zatrzymanie ósemek. Wynika to z faktu, iż nie wyrzynają się one u każdego. Chirurgia stomatologiczna wyróżnia wiele objawów, które mogą wskazywać na problem zatrzymanego zęba, a do najpopularniejszych z nich należą:
- przewlekły ból spowodowany uciskiem na nerw szczęki,
- stan zapalny obejmujący dziąsło w miejscu zatrzymanego zęba,
- szczękościsk, nieprawidłowy zgryz oraz problemy z szerokim otwarciem szczęki,
- paradontoza zęba znajdującego się tuż obok zęba zatrzymanego,
- częste występowanie infekcji jamy ustnej.
Stosowane leczenie
Głównym narzędziem służącym stomatologowi do diagnozy zęba zatrzymanego jest zdjęcie rentgenowskie. Pozwala ono bowiem upewnić się, czy występujące u pacjenta objawy nie są zwiastunem próchnicy lub innej choroby zębów, a jedynie przypominają zatrzymanie zęba w kości. W przypadku faktycznego zatrzymania zęba leczenie może przebiegać na dwa sposoby.
Pierwszy z nich polega na ściągnięciu zęba na jego pierwotne miejsce za pomocą technik ortodontycznych, takich jak aparat i łuk korekcyjny. Proces ten jest co prawda długotrwały, ale może okazać się jedynym skutecznym rozwiązaniem, gdy mamy do czynienia z zębami przednimi, których pacjent nie chce usuwać. Drugi rodzaj leczenia to ekstrakcja zęba, którą wykonuje się zazwyczaj w przypadku ósemek. Polega ona na przecięciu dziąsła w znieczuleniu, a następnie wydostaniu zatrzymanego zęba z kości i zaszyciu rany.
Ząb zatrzymany to przypadłość stosunkowo trudna do zdiagnozowania, która może być przyczyną poważnych problemów ze zgryzem i ruchomością szczęki. Z tego względu warto zgłaszać stomatologowi nawet najmniejsze dolegliwości występujące w obrębie jamy ustnej. Pozwoli to bowiem szybko wdrożyć odpowiednie leczenie i uchroni nas przed przykrymi konsekwencjami zaniedbań.
